Een jaar vakantie en werken in Australië? Dat kan! Onze checklist

Wij besloten in juli 2016 om onze droom waar te maken, en een jaar te reizen. De bestemming: een land waar we al twee keer een maand zijn geweest, en simpelweg verliefd op geworden zijn. Zo’n beslissing maak je natuurlijk niet zonder na te denken over wat er allemaal moet worden geregeld. Om toekomstige reizigers te helpen, posten we onze ‘checklist’ hier.

1. Visum

Om minder dan 3 maand naar Australië te gaan heb je enkel een gratis elektronisch visum nodig, een eVisitor (subclass 651). Hiermee mag je tot 3 maand vrij in het land reizen, maar niet werken. Wij willen langer dan dat gaan, en hebben natuurlijk ook niet zomaar de financiële middelen opzij liggen om een jaar te gaan rentenieren. We hebben wel een mooi startbudget, dankzij de fantastische vrijgevigheid van de gasten op ons trouwfeest, maar we zullen toch nog wat moeten bijverdienen om echt een jaar lang te kunnen rond trekken.

Gelukkig heeft Australië daar een ideale oplossing voor: een Working Holiday Visum (subclass 417) of WHV. Dit is een visum dat je enkel kan aanvragen als je ouder bent dan 18, jonger dan 31, en nog geen kinderen ten laste hebt. Claudia is in december 31 geworden, dus dit was haar laatste kans om dit visum aan te vragen (en die hebben we dus genomen).

Zo’n WHV is niet gratis: 440 Australische dollar (zo’n 300 euro) per persoon, alleen al om het aan te vragen, onafhankelijk van of je het ook effectief krijgt. Als je het visum krijgt, mag je echter tot een jaar in Australië blijven, en ook werken (maximaal 6 maand voor dezelfde werkgever). Claudia’s visum werd de dag van de aanvraag zelf al goedgekeurd.

Als je bestaande medische problemen hebt, dan wordt het nog iets ingewikkelder. Tom had namelijk aangegeven in zijn aanvraag dat er een kleine kans bestond dat hij een ziekenhuis zou bezoeken, als gevolg van zijn ziekte van Crohn. Hoewel de kans daarvoor miniem is, leek het ons toch het eerlijkste dit aan te geven, om problemen als we er zijn te vermijden. Jammer genoeg komt je aanvraag automatisch in een vertraagd traject terecht als je “yes” antwoordt op vragen zoals “do you intend to enter a hospital during your stay in Australia?”. Documenten zoals een volledig medisch dossier van de behandelende arts zijn blijkbaar niet genoeg, er moest eerst nog een medische ‘keuring’ gebeuren door een arts die in het immigratiepanel zit voor Australië. Er zijn blijkbaar maar twee zo’n ‘erkende’ artsen in België die gemachtigd zijn deze keuring te doen, beide in het Brusselse. Tom ging bij het Centre Médical Meiser. De test zelf was daar aan de lopende band, en houdt vrijwel niks in: een praatje, eens wegen, meten, even luisteren met de stethoscoop, en een plasje in een potje om te testen op diabetes (50 euro), gevolgd door een X-Ray van je borstkas (nog eens 50 euro). Het helpt wel als je daar je dossier van bij de specialist mee hebt. 100 euro lichter dus, en een drietal dagen later was ook Tom z’n visum goedgekeurd!

2. Domicilie en post

De meeste mensen die met een WHV naar Australië gaan, doen dat tijdens of vlak na hun studies. In zo’n geval blijf je gewoon ten laste van je ouders, en hoef je niks te ondernemen. Wij werkten echter allebei al enkele jaren voltijds, en waren niet meer gedomicilieerd bij onze ouders. De vraag kwam dan natuurlijk naar boven: wat gebeurt er met onze domicilie als we een jaar weg zijn?

Na veel informeren, kregen we eindelijk de juiste persoon bij de stad Gent te pakken, en die wist ons te informeren dat we een “tijdelijke afwezigheid” moeten aangeven. Dit kan je gewoon doen op de administratieve dienst van je gemeente, bij het loket verhuizen, minstens een week voor je vertrekt. Voorwaarde is wel dat je achteraf terugkeert naar hetzelfde adres, en dat dan ook gaat aangeven. In de tussentijd mag er iemand anders op jouw adres wonen, zij het een huurder, familie, een house-sitter, etc.

In ons geval gaat de broer van Tom op ons appartement passen, en dat is natuurlijk ook zeer gemakkelijk voor de post. Je kan echter ook gewoon bij bpost je post laten doorsturen naar een ander adres, bijvoorbeeld van je ouders.

3. Mutualiteit & sociale zekerheid

Ook hier geldt: als je nog gedomicilieerd bent bij je ouders, hoef je weinig te doen. Als je echter al op jezelf woont, moet je zien dat je in orde blijft met de mutualiteit. Het beste is te telefoneren naar jouw mutualiteit, en te vragen naar de dienst internationale verzekerbaarheid.

Wij werden verteld dat de mutualiteit altijd 2 jaar terug kijkt naar wat je hebt bijgedragen. M.a.w., aangezien we beiden voltijds gewerkt hebben de afgelopen jaren, zijn we voor 2017 en 2018 al zeker gedekt. Om in orde te blijven in 2019, moeten we een bewijs leveren dat we aangesloten geweest zijn bij een mutualiteit in Australië meebrengen en inbrengen.

Gelukkig heeft België een wederzijds akkoord met Australië omtrent mutualiteit en sociale zekerheid, en kan je met een Europese ziekteverzekeringskaart je aanmelden bij Medicare. Je haalt dus best bij je mutualiteit zo’n kaart die geldig is tot je terug bent, en dan ben je in orde.

Bovendien telt alle tijd die je in Australië spendeert aan werken ook mee voor je rechten in België (mutualiteit & sociale zekerheid), dus dat is mooi meegenomen. Je betaalt je belastingen trouwens ook gewoon daar, en niet opnieuw in België.

4. Verzekeringen

Wij gaan nooit op reis zonder een goede verzekering. Bovendien dekken de meeste hospitalisatieverzekeringen (DKV bijvoorbeeld) je niet meer als je langer dan 6 maand in het buitenland zit. Dat kan problemen opleveren als je terug komt.

Om problemen met je huidige hospitalisatieverzekering te vermijden, schakel je tijdens je langdurig verblijf in het buitenland best over naar een zg. “wachtpolis“. Bij DKV is dit de Horizon polis, die je kan afsluiten als je via je werk bij hen verzekerd was. Je betaalt hiervoor zo’n 10 euro per maand, wat niet veel is voor gemoedsrust…

Om medische en andere onverwachte kosten te dekken tijdens je reis, neem je best een goede reisverzekering. De dekking bij de meeste klassieke reisverzekeringen (Touring, VAB, etc.) stopt echter na 3 ononderbroken maanden in het buitenland. Je moet dus op zoek naar een reisverzekering die geldig is voor langere duur. Na veel opties te bekijken, was er eigenlijk maar één die er met kop en schouders boven uit stak: de World Gold & Royal Protection van Allianz. Wij zijn niet verbonden met die maatschappij, en willen geen schaamteloze reclame maken, maar zij waren simpelweg stukken goedkoper, met een uitgebreidere dekking dan andere verzekeraars. Je betaalt een basispremie per gezin, plus 40 euro per maand langer dan de 3de maand dat je onafgebroken in het buitenland bent. Wij zijn uiteindelijk voor de Royal Protection gegaan, aangezien voorafbestaande aandoeningen dan ook gedekt zijn. Je kan deze verzekering enkel afsluiten via een makelaar. Het maakt denk ik niet echt uit waar je gaat, maar wij gingen bij Frank Roets in Genk, waar Bram ons in ieder geval zeer goed geholpen heeft!

5. Geld

Reizen is niet gratis, en door de wisselkoersen en transactiekosten kan het wel interessant zijn eens na te denken over hoe je een bepaalde som kan meenemen. Je kan sowieso tot 10000 euro/USD/AUD per persoon meenemen in cash. Neem je meer mee, dan moet je dat aangeven. Wij gaan lang niet zo veel meenemen, maar het kan interessant zijn om toch een basisbedrag in cash reeds hier te wisselen, bijvoorbeeld voor de aankoop van een auto ter plaatse, aangezien zo’n bedrag afhalen met je maestro of kredietkaart vrij duur is.

Eens we in Australië zijn, kunnen we daar een bankrekening openen. Welke de interessantste is, zullen we pas weten eens we er zijn!